Zaćma

Jestem stary. Według własnej oceny – bardzo stary. Nie tylko dlatego, że osiągnięty wiek 87 lat daleko wykracza poza statystyczne średnie. Dlatego także, że w wyniku historycznych wydarzeń nagromadziło się w mojej pamięci mnóstwo różnorakich przeżyć. Zaćmiło mi się wszystko w pamięci, zatarło; takie pojęcia – jak cel, sens, zasady, przykazania, nakazy albo i zakazy – przestały mieć znaczenie, przestały istnieć. Jedyny sens życia upatruję w tym, że moja emerytura jest nieco wyższa niż moje koszty utrzymania, co oznacza, że budżet mojej rodziny – póki żyję – uzyskuje niewielkie wsparcie.

 

Od pewnego czasu podstawowe narzędzie mojej pracy, poznania, kontaktu ze światem – wzrok – uległ radykalnemu osłabieniu i ograniczeniu. Zaćma przesłania mi świat. Nie jestem w stanie już czytać, a przez to – uczestniczyć w tym, co było i co nadchodzi: straszliwe, cybernetyczne, niepojęte, nieobliczalne i nie dające się przewidzieć. Pewnie tak było zawsze, ale moje ślepnące oczy potęgują strach. Odkrywam jego działanie w całym moim życiu; postępki, zachowania, czy decyzje pozornie nie dające się wytłumaczyć – to nic innego, niż okruchy strachu. Piszę z rozpaczy „historyjki”, które można by też nazwać „epizody” - żeby uciec od siebie. Kiedy jednak napotykam w opowieściach ślad strachu – budzę się w rzeczywistości. To byłem i jestem – ja.

 

Dość dawno temu zdecydowałem się opublikować obszerny tekst, oparty na historii mojego życia. Krajowy, poważny wydawca poprosił o przedstawienie pełnego życiorysu. Byłyby tam fragmenty, które zamierzałem pominąć w tekście, mimo że nie były kompromitujące.

 

Odmówiłem.

Ostatnio, po dwóch latach oczekiwania, wyznaczono mi termin operacji zaćmy. W szpitalu jednak bez uprzedzenia odstawiono mi lek nasenny, od którego jestem od wielu lat uzależniony. Spędziłem koszmarną noc. Rano nie wyraziłem zgody na poddanie się operacji.

 

 Odmówił mój strach.